Recuperemos a Antonio Gramsci.
Nos caberos años venimos de ver cómo think tanks d'estrema derecha, lliberales, conservadores o más arreyáos a la progresía mediática garren la figura de quién foi cabezaleru de III Internacional y faen un exerciciu de manipulación política ya ideolóxica alredor d'esta figura hestórica.
Antonio Gramsci foi ún de los referentes del marxismu-leninismu más importantes del pasáu sieglu y foi quiciabes el más valoratible comunista italianu de tolos tiempos. Foi Gramsci quien algamó una hexemonía ideolóxica pa tornar al Partíu Socialista Italianu de gran representante de l'aristrocracia obrera n'Italia a partíu de tolos trabayadores. Foi tamién Gramsci quien vio de forma rápida cómo'l PSI nun yera quién a ser una ferramienta braeramente revolucionaria dende L'Ordine Novo y punxo les bases pa la construcción d'un partíu comunista n'Italía asociáu a la Komintern. Y tamién foi Gramsci'l gran referente moral que dio-y puxu a la resistencia partisana contra'l facismu.
Ente otres coses, Gramsci, superó la so estrechura nacional sarda de mocedá nel tiempu que pasó en Turín y vio cómo'l proletariáu turinés yera quién a construyir una nueva Italia al servicio de la Italia asalariada, una nueva Italia xunía a tolos proletarios del mundu sobre la base del Poder Popular. Si bien los Conseyos de Fábrica fueron una esperiencia con munches crítiques dende la nuestra perspectiva anguaño, dende la nuestra atalaya hestoricista, constitúi una epopeya más na hestoria'l movimientu obreru y popular n'Europa, como puede ser la esperiencia húngara de 1919, el llevantamientu espartaquista n'Alemaña o posteriormente la unidá popular y revolucionaria qu'afitamos en 1934 n'Asturies.
Gramsci foi quién a encadarmar una estructura crítica dientro'l ñeru dirixente'l PSI pa llevar a esti partíu al so meyor momentu en términos d'hexemonía social y ainda foi quién a frayar más les coses y allumar munches concencies col so grupu de L'Ordine Novo, llevando tou esti procesu a la fundación del PCI. Tamién Gramsci foi'l meyor llector de Lenin a la hora d'interpretar les sos conclusiones n'Italia y depués de morrer Lenin foi quién a tener una posición fuerte y orientar a los camaraes nel procesu de transición dientro'l PCUS.
Antonio Gramsci foi ún de los meyores discípulos d'Engels cola so máxima de "tratar" al socialismu como una ciencia, pues si bien abrazó d'una forma firme'l marxismu-leninismu tamién foi capaz de desenrrollalu a la so realidá de forma práctica, creativa y bien orixinal. Esto ye, fuxó de formulaciones dogmátiques y foi coherente col camín del marxismu, de tenelu como una ferramienta d'analis pa l'aición. Nesti sen, la mano de Gramsci fixo que'l III Congresu'l PCI (1926) fuere la fundación real d'un braeru partíu proletariu y de vanguardia n'Italia, xenerando un consensu que barrió tanto les derives internes izquierdistes como de drecha dientro'l PCI y xeneró una llínia consecuente y braeramente popular n'Italia. Pero esti fitu na hestoria'l movimientu popular y obreru n'Italia nunca nun foi perdonáu pol capital, que poco depués, facismu mediante, prindó y enzarró al gran dirixente comunista italianu.
Enantes de cumplir la so conderga, Gramsci dexó a tolos proletarios italianos un camín semáu de victories qu'años depués el mesmu partíu nun supo aprovechar. Foi fundamental a la hora de construyir el partíu de vanguardia cómo equí yá espeyamos, pero amás foi granible l'enfotu de Gramsci n'esparder nel so tiempu y contestu l'espíritu internacionalista que los bolcheviques remanaben. Y perriba tou Gramsci foi quién teorizó l'analís real de la sociedá italiana, cincando na necesidá de ganar pal movimientu popular y obreru a les mases del centru y sur d'Italia que vendíen la so fuercia de trabayu nel campu, cuestión que supunxo-y munchos problemes dientro'l PSI primeru y depués nel PCI. Supo retrucar les voces centraes namás nel norte industrializáu, qu'inoraben la fuercia cultural que tenía'l Vaticanu ente'l campesináu y la importancia que tenía p'algamar la tresformación social robar esa hexemonía a ideoloxíes reaicionaries y averar al proletariáu rural y campesinu probeyatu a les tesis del PCI.
Pero los aportes de Gramsci nun se llenden a Italia. Yá destaquemos equí que Gramsci foi perimportante na III Internacional y anque pa la posteridá quedó Togliatti como home n'Italia de la Internacional ye bien ciertu tamién qu'esti últimu nun hubiere algamao nada ensín la llabor de Gramsci. Los trabayadores italianos vieron na Revolución Soviética un espeyu, como tantos nel mundu y nes enseñances de los bolcheviques una referencia pa dar un pasu alantre. El Congresu de Lyon de 1926 ye un aliendu pa la clas obrera italiana y Gramsci ye fundamental nesti sen, enanchando la concencia de clase n'Italia, con una cosmovisión de la llucha de clases n'Italia ensín perder la mirada práctica y nacional. Amás, Gramsci puxó por una cosmovisión nacional que necesitaba Italia como nación política qu'integró tola heteroxeneidá económica, llingüística y cultural, esto ye, podemos decir ensín dulda que Gramsci foi un padre de la nación política italiana. Remarcar lo de nación política pa xente irredentista de distinta triba y despistaos.
La manipulación de Gramsci vien dende bien lloñe. Togliatti, una vegada muertu Gramsci trató d'esborriar bona parte de la obra del sardu, conteniendo artículos, reseñes y los propios cuadernos de la cárcele. Palmiro Togliatti tentó d'arrequexar los escritos de Gramsci p'adactar les sos tesis a una cosmovisión descafeinada que xustificare les sos derives reformistes. Asina, dende una visión supuestamente marxista tenemos una sesgada y pretenciosa visión de la obra de Gramsci que tentó de xustificar la deriva revisionista del principal partíu comunista d'Europa Occidental.
Per otru llau, la socialdemocracia n'Europa supo aprovechar el cambéu nos ensayos que Gramsci ellaboró en prisión, presentando un Gramsci definitoriu en base a los cuadernos de la cárcele, inorando la so esencia revolucionaria y presentando un Antonio Gramsci descafeináu alredor de los Cuadernos. Estremaes tendencies de la progresia moderna acuden de forma aislada a cites y notes de Gramsci manipulando la so natura científica y emancipadora, obviando que la obra carcelaria de Antonio taba censurada y codificada.
Asina, en conclusión podemos ver en Gramsci al gran comunista italianu y nun podemos ver otra cosa que nun seya esto: llideró la rotura col PSI, construyó un partíu obreru y popular n'Italia ensín desviaciones de drecha ya izquierda y formuló una teoría sociolóxica d'Italia bien válida pa la construcción socialista nel país mediterráneo. Como marxista-leninista foi un gran axitador de la esperiencia soviética, garró l'instrumentu d'analís que ye'l marxismu y con valentía contribuyó a esparder la teoría del comunismu y tamién enseñó y allumó na Komintern a camaraes de munchos sitios diferentes. Los que defendemos la ideoloxía comunista tenemos que analizar la obra de Gramsci y combatir en toles trincheres contra quiénes quieren manipular la teoría y práctica a las que'l sardu dio vida.
Pa finar, recomendar a tolos que llegaron equí acudir siempre a les fontes orixinales, accediendo a les obres completes de Antonio Gramsci o a lo menos a antoloxíes y compilaciones de textos honestes. Nesti sen, podemos encamentavos en llingua castellana la que fixo nel so momentu Manuel Sacristán por completa y honesta. Tamién obres como Manos fuera del camarada Gramsci, del profesor José Antonio Egido pueden ser perinteresantes pa tener una visión más amplia sobre lo que nesti artículo queremos espeyar.
Comentarios
Publicar un comentario